Een dooie boel
Door: Joop
Blijf op de hoogte en volg Joop
03 April 2014 | Indonesië, Rantepao
2 & 3 april 2014 Rintepoa, Toraja (Sulawesi)
Van Sengkang naar Toraja was weer een lange dag in de auto. Dwars door het hooggebergte met toppen van boven de 2500 meter. Zoals tot nu toe, zijn ook deze wegen niet breed, kronkelig en vol met gaten op de meest onverwachte plekken. Inhalen is voor ons telkens weer een avontuur maar hier doen ze er vrij nuchter over en ik moet zeggen, het gaat telkens (net) goed. Dit komt vooral doordat iedereen elkaar een stukje van de weg gunt en dus ruimte geeft.
Toraja is een provincie van Sulawesi en is samen met Bali het enige deel van Indonesië waar het moslimgeloof niet de overhand heeft. Hier is het christendom sinds begin 1900 de grootste godsdienst en zie je in plaats van een moskee een traditionele kerk.
De bevolking van zo'n 400.000 inwoners heeft lang geïsoleerd van andere culturen geleefd en heeft haar eigen, soms heel bijzondere tradities. Hierover meer bij het verslag van morgen. De landbouw en met name de rijstteelt is hier de belangrijkste bron van inkomsten. Het lijkt iets welvarender dan de provincies om Toraja heen, iets wat je bijvoorbeeld ziet aan de huizen die vaak van steen zijn en er soms luxe uitzien. Zodra je echter de grote verbindingswegen verlaat is ook hier de armoede direct zichtbaar.
Het hotel waar we 4 dagen zullen verblijven is luxe en comfortabel en hier kunnen we weer een beetje bijkomen van het zeer primitieve onderkomen van gisteren.
De volgende ochtend gaan we om 9uur op pad met een lokale gids. Hij zal ons de komende dagen vertrouwd maken met Toraja en haar bijzonderheden. Met name de rituelen rondom het overlijden en de begrafenis zijn hier heel apart. Na het overlijden wordt het lichaam gebalsemd en opgebaard in de kamer van het huis, waar de hele familie bij elkaar woont. Ondertussen wordt gespaard voor de begrafenis-plechtigheid. Dit kan wel een jaar duren en zolang "blijft oma in de kamer liggen".
Zo'n begrafenis duurt meerdere dagen en de hele familie komt van heinde en verre over.
Tijdens de ceremonie worden offers gebracht, zoals het doden van meerdere buffels (karbouw) en varkens. Hoe meer buffels worden geofferd, hoe groter het aanzien. Als je beseft dat een beetje buffel al gauw enkele duizenden euro's kost en het gemiddeld jaar inkomen daar in de verste verte niet bij in de buurt komt, dan snap je dat er stevig gespaard moet worden. Veelal wordt dan ook een beroep gedaan op rijke familieleden in het buitenland.
Wij maakten vanochtend in een klein dorpje in de bergen zo'n offerfeest bij. Ruim twintig buffels werden op het dorpsplein gebracht, waar rondom de familie en alle genodigden op een soort tribune's zaten. Twaalf buffels hadden het voorrecht uitgekozen te worden voor de slacht en de andere zouden bij opbod verkocht worden. Het opgebrachte geld wordt daarna geschonken aan "goede doelen".
De twaalf uitverkorenen werden met hun voorpoot aan een paal gebonden en vervolgens de keel doorgesneden. Een heel bijzondere en toch wat lugubere gebeurtenis, waar alle familieleden, genodigden en andere belangstellenden, waaronder een handvol toeristen volop getuige van waren. (Foto's later alleen op verzoek voor belangstellenden)
Een hele bult met buffel op het plein achterlatend stappen we met nog wat knikkende knieën weer in het busje om vervolgens bij een andere begrafenisceremonie te zien wat ze met de door de familieleden meegebrachte varkens doen. Ik zal de details besparen, maar op het laatst gaat het vlees in een dikke bamboestok en wordt in de stok een uur lang gekookt en vervolgens als een "feestmaal" genuttigd.
De volgende bestemmingen die telkens langs schitterende landschappen worden bereikt, zijn de rotsen waarin graven worden uitgehakt en waarin de doden worden begraven. Als je meer dan 24 buffels op je begrafenis hebt geofferd, dan mag je zelfs een met de hand in hout gesneden pop, met een goede gelijkenis van jezelf, op de rots plaatsen.
Wat we misschien wel het meest bizar vonden waren de bomen waarin babylijkjes worden begraven. De bomen waarin dit gebeurt zijn uiteraard behoorlijk in omvang, maar enkele tientallen overleden baby's vinden hierin hun laatste rustplaats, terwijl de bomen door de jaren heen zijn bast herstelt en de lichamen als het ware opneemt.
Vol met indrukken zitten we nu weer op onze hotelkamer in afwachting wat de dag van morgen ons weer gaat brengen.
Van Sengkang naar Toraja was weer een lange dag in de auto. Dwars door het hooggebergte met toppen van boven de 2500 meter. Zoals tot nu toe, zijn ook deze wegen niet breed, kronkelig en vol met gaten op de meest onverwachte plekken. Inhalen is voor ons telkens weer een avontuur maar hier doen ze er vrij nuchter over en ik moet zeggen, het gaat telkens (net) goed. Dit komt vooral doordat iedereen elkaar een stukje van de weg gunt en dus ruimte geeft.
Toraja is een provincie van Sulawesi en is samen met Bali het enige deel van Indonesië waar het moslimgeloof niet de overhand heeft. Hier is het christendom sinds begin 1900 de grootste godsdienst en zie je in plaats van een moskee een traditionele kerk.
De bevolking van zo'n 400.000 inwoners heeft lang geïsoleerd van andere culturen geleefd en heeft haar eigen, soms heel bijzondere tradities. Hierover meer bij het verslag van morgen. De landbouw en met name de rijstteelt is hier de belangrijkste bron van inkomsten. Het lijkt iets welvarender dan de provincies om Toraja heen, iets wat je bijvoorbeeld ziet aan de huizen die vaak van steen zijn en er soms luxe uitzien. Zodra je echter de grote verbindingswegen verlaat is ook hier de armoede direct zichtbaar.
Het hotel waar we 4 dagen zullen verblijven is luxe en comfortabel en hier kunnen we weer een beetje bijkomen van het zeer primitieve onderkomen van gisteren.
De volgende ochtend gaan we om 9uur op pad met een lokale gids. Hij zal ons de komende dagen vertrouwd maken met Toraja en haar bijzonderheden. Met name de rituelen rondom het overlijden en de begrafenis zijn hier heel apart. Na het overlijden wordt het lichaam gebalsemd en opgebaard in de kamer van het huis, waar de hele familie bij elkaar woont. Ondertussen wordt gespaard voor de begrafenis-plechtigheid. Dit kan wel een jaar duren en zolang "blijft oma in de kamer liggen".
Zo'n begrafenis duurt meerdere dagen en de hele familie komt van heinde en verre over.
Tijdens de ceremonie worden offers gebracht, zoals het doden van meerdere buffels (karbouw) en varkens. Hoe meer buffels worden geofferd, hoe groter het aanzien. Als je beseft dat een beetje buffel al gauw enkele duizenden euro's kost en het gemiddeld jaar inkomen daar in de verste verte niet bij in de buurt komt, dan snap je dat er stevig gespaard moet worden. Veelal wordt dan ook een beroep gedaan op rijke familieleden in het buitenland.
Wij maakten vanochtend in een klein dorpje in de bergen zo'n offerfeest bij. Ruim twintig buffels werden op het dorpsplein gebracht, waar rondom de familie en alle genodigden op een soort tribune's zaten. Twaalf buffels hadden het voorrecht uitgekozen te worden voor de slacht en de andere zouden bij opbod verkocht worden. Het opgebrachte geld wordt daarna geschonken aan "goede doelen".
De twaalf uitverkorenen werden met hun voorpoot aan een paal gebonden en vervolgens de keel doorgesneden. Een heel bijzondere en toch wat lugubere gebeurtenis, waar alle familieleden, genodigden en andere belangstellenden, waaronder een handvol toeristen volop getuige van waren. (Foto's later alleen op verzoek voor belangstellenden)
Een hele bult met buffel op het plein achterlatend stappen we met nog wat knikkende knieën weer in het busje om vervolgens bij een andere begrafenisceremonie te zien wat ze met de door de familieleden meegebrachte varkens doen. Ik zal de details besparen, maar op het laatst gaat het vlees in een dikke bamboestok en wordt in de stok een uur lang gekookt en vervolgens als een "feestmaal" genuttigd.
De volgende bestemmingen die telkens langs schitterende landschappen worden bereikt, zijn de rotsen waarin graven worden uitgehakt en waarin de doden worden begraven. Als je meer dan 24 buffels op je begrafenis hebt geofferd, dan mag je zelfs een met de hand in hout gesneden pop, met een goede gelijkenis van jezelf, op de rots plaatsen.
Wat we misschien wel het meest bizar vonden waren de bomen waarin babylijkjes worden begraven. De bomen waarin dit gebeurt zijn uiteraard behoorlijk in omvang, maar enkele tientallen overleden baby's vinden hierin hun laatste rustplaats, terwijl de bomen door de jaren heen zijn bast herstelt en de lichamen als het ware opneemt.
Vol met indrukken zitten we nu weer op onze hotelkamer in afwachting wat de dag van morgen ons weer gaat brengen.
-
03 April 2014 - 12:22
Niels:
Als ze nog een goed doel zoeken: Dutch Street Cup!!
Leuk om te lezen maar gelukkig niet te zien....
Zal partij van de Dieren leuk vinden dit verslag!! -
03 April 2014 - 12:36
Jeroen:
Weer leuk om te lezen en uiteraard ben ik erg nieuwsgierig naar de foto's.
Hadden jullie ook iets meegenomen, zoals Erica?
-
03 April 2014 - 13:34
Giny & Herman:
Nou dat zijn weer heel andere belevenissen....jeetje....en die knikkende knietjes kan ik me voorstellen.....en de foto's....nee...lijkt me nu toch niks om dat te zien, maar wel logisch dat je het vastgelegd hebt!
Er zijn altijd wel luitjes die ze willen zien en voor je eigen herinnering is het uiteraard wel het belangrijkste.
Hebben jullie 's avonds wel lekker gegeten na deze bloederige toestanden.....brrrr....
-
03 April 2014 - 17:33
Maurice Sewalt:
En....goed geslapen?? Of moesten jullie eerst buffels tellen?
Ik geloof dat ik van dit alles
Wel het een en ander op tv gezien heb en denk dat ik dat wel genoeg vind -
04 April 2014 - 09:17
Marlous:
Ik sla die belevenissen van die buffels en varkens maar even over mocht ik daar een keer naar toe gaan.. -
07 April 2014 - 07:17
Janneke:
Bijzonder verhaal! Vooral het laatste stuk over die baby's.
Deze foto's hoef ik niet te zien :-) -
08 April 2014 - 01:41
Liesbeth:
Hallo, ik woon in Indonesië en kwam toevallig op je blog terecht. Zo te zien maak je er een mooi avontuur van. Ik wil wel even wat rechtzetten: je schrijft "Toraja is een provincie van Sulawesi en is samen met Bali het enige deel van Indonesië waar het moslimgeloof niet de overhand heeft.". Dit is niet helemaal waar: het grootste gedeelte van Sulawesi is protestant, het (enorme) eiland Sumatra is grotendeels protestant, Flores is katholiek en de Molukken en Papua zijn weer veelal protestant. Als een Indonesiër het over "christelijk" heeft bedoelt hij protestant, niet katholiek, maar dit terzijde. Geniet verder van de reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
